Nie każdy rzeczowy składnik majątkowy – inny niż zapasy – automatycznie stanowi środek trwały podlegający amortyzacji. Na gruncie przepisów ustawy o CIT środek trwały musi stanowić własność lub współwłasność podatnika, zostać nabyty lub wytworzony przez podatnika, być kompletny i zdatny do użytku, mieć okres użyteczności co najmniej jednego roku oraz być wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Przedstawione warunki muszą być spełnione łącznie, niespełnienie choćby jednego z tych warunków skutkuje niemożnością zakwalifikowania poniesionych wydatków jako przeznaczonych na nabycie lub wytworzenia środków trwałych. W takiej sytuacji poniesione wydatki będą kwalifikowane jako koszty uzyskania przychodów.

Ustawodawca nie wprowadził definicji kompletności i zdatności do używania środków trwałych, stąd każdy przypadek wymaga odrębnej analizy. Z takim problem zetknął się podatnik, który prowadzi działalność gospodarczą polegającą na organizowaniu imprez w postaci tzw. escape roomów, określanych też mianem pokoi zagadek. W interpretacji indywidualnej z dnia 12 października 2023 r. (sygn. 0114-KDIP2-2.4010.439.2023.1.KW) wnioskodawca przedstawił następujący stan faktyczny: prowadzi działalność gospodarczą polegającą na organizowaniu zabaw/imprez w escape roomach. W związku z tym ponosi on ciągłe nakłady, bowiem na bieżąco dostosowuje escape roomy do wymagań klientów i do zmieniających się trendów. Żaden z escape roomów nie jest w pełni kompletny, wnioskodawca nie jest także w stanie przewidzieć jak długo dany escape room w określonej formie będzie wykorzystywany. Poszczególne elementy danych escape roomów mogą być niezależnie instalowane w każdym pokoju.

W związku z powyższym wnioskodawca zapytał Dyrektora KIS czy w takiej sytuacji wydatki ponoszone na stworzenie escape roomów stanowią środki trwałe, a także czy jest on uprawniony do rozpoznawania pośrednich kosztów uzyskania przychodów. Jego zdaniem escape roomy nie są środkami trwałymi ponieważ nie są kompletne i nie da się przewidzieć okresu użyteczności danego pokoju, zatem ponoszone przez niego wydatki stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów w myśl art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.

Dyrektor KIS przyznał rację wnioskodawcy. W zakresie środków trwałych stwierdził on, że escape roomy w tak przedstawionym stanie faktycznym nie spełniają definicji środków trwałych na gruncie ustawy o CIT. Organ wskazał, iż żaden pokój nigdy nie jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania oraz nie można określić okresu użyteczności żadnego pokoju. Jednocześnie Organ zgodził się z wnioskodawcą, że ponoszone przez niego wydatki to pośrednie koszty uzyskania przychodów, czyli koszty rozpoznawane w dacie ich poniesienia (ujęcia w księgach rachunkowych).

Podsumowując, jeśli escape room nie posiada elementów, które są trwałe i przypisane wyłącznie do tego konkretnego pokoju, wówczas wydatki ponoszone na nabycie lub wytworzenie tych elementów nie stanowią środków trwałych na gruncie ustawy o CIT. Takie wydatki powinny być kwalifikowane jako pośrednie koszty uzyskania przychodów, czyli koszty rozpoznawane w dacie ich poniesienia (ujęcia w księgach rachunkowych).